„ჩემი ხმა მოგენატრება, დედა“ — ეს იყო ბოლო სიტყვები, რომლებიც 2023 წლის 30 სექტემბერს წარმოთქვა უბედური დედის შვილმა, მირიანმა. ამ სიტყვების შემდეგ ის ხან კვდება, ხან ცოცხლდება...

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებს, იპოვონ უფლის გზა!

თქვენ შეგიძლიათ გადაარჩინოთ ვინმეს სიცოცხლე და დაუახლოვდეთ ღმერთს! გაგზავნეთ SMS ნომერზე 97100 

უფლის ხელები არ უშვებენ მირიანს, რომ  ჩვენი სამყარო დატოვოს: ის ხან კვდება, ხან ცოცხლდება, ოღონდ უბედური დედის მწარე, მწარე ცრემლების ნიაღვარის ქვეშ! რამხელა მწუხარებაა!

და არცერთ ექიმს საქართველოში, როგორც ეს, სამწუხაროდ, სულ უფრო ხშირად ხდება ფონდის პრაქტიკაში, არ შეუძლია უპასუხოს მთავარ კითხვას: იცოცხლებს ბავშვი თუ დატოვებს ამ სამყაროს? რატომ გაეთიშა თირკმელები ამ მშვენიერ და ადრე აბსოლუტურად ჯანმრთელ ბიჭს?

მირიანის დედამ მხოლოდ ერთი რამ იცის: თუ ის ყოველდღიურად არ გაიკეთებს დიალიზს, თირკმელები გაეთიშება და მირიანი მოკვდება.

ექვს თვეზე მეტია, რაც დედამ არ იცის, რამდენი ხანი დარჩა შვილს სიცოცხლე. იქნებ ამ დღესაც არ გადარჩეს, ან იქნებ ფეხზე ისევ დადგეს და ფეხბურთი ითამაშოს იმაზე უკეთ, ვიდრე ადრე... არავინ არაფერი არ იცის, არაფერს ამბობენ, მაგრამ დედისთვის ერთი რამ ცხადია: ის იბრძოლებს ბოლომდე. მიუხედავად იმისა, რომ ძალაც ეწურება და ფულიც, მას მაინც სჯერა: დედის ლოცვას შეუძლია მისი საყვარელი შვილი სხვა სამყაროდანაც კი დააბრუნოს...

— რუსუდან, როგორ ხართ? როგორ არის ახლა მირიანი?

რუსუდანი: მკვდარი ვარ, მირიანი ცოცხალია. ის ცოცხალია და ეს ყველაზე მთავარია. შვილო, ჩემო კარგო... მაგრამ ვერ ლაპარაკობს, ვერ დადის... მხოლოდ თვალებით მელაპარაკება. ან მე მგონია, რომ რაღაცის თქმა უნდა... მიყურებს, ცრემლები სდის მასაც და მეც.

2023 წლის 30 სექტემბრამდე ის ყველაზე ჯანმრთელი და ცოცხალი ბიჭი იყო უბანში. ჰკითხეთ ნებისმიერს, ყველა იცნობს მას. ყველას უყვარს. სკოლაში მასზე კლასელებიც და მასწავლებლებიც გიჟდებოდნენ. მისი ასეთი მდგომარეობა ყველასთვის შოკი იყო!

— და რა მოხდა?

რუსუდანი: სამი დღით ადრე მუცლის ტკივილს უჩიოდა. ვუსაყვედურე და ვუთხარი, რომ ეს ყველაფერი მისი საყვარელი ჩიფსებისა და ბურგერების ბრალი იყო... გაეცინა და თქვა, რომ აღარასოდეს შეჭამდა მათ. მეორე დღეს ღებინება დაეწყო და მუცლის ტკივილი გაუძლიერდა. სასწრაფო გამოვიძახე. მათ მოგვცეს რეკომენდაციები, თქვეს, რომ ეს კვებით მოწამვლას ჰგავდა და მკაცრი დიეტა დაუნიშნეს. მირიანმა ხუმრობითაც კი თქვა, რომ ასე თუ შეჭამდა, წონაშიც დაიკლებდა და „ღიპუცას“ აღარ დაუძახებდნენ. მას ძალიან მოსწონდა ეს მეტსახელი. მითუმეტეს, როცა უფროსკლასელი გოგოები ეძახდნენ ასე.

დიდხანს ვიხუტებდი რუსუდანს და ვცდილობდი, დამემშვიდებინა. მაგრამ ვერ ვიპოვე სანუგეშო სიტყვები. რა შეიძლება უთხრათ დედას, რომელიც ყოველ წუთს უყურებს საყვარელი შვილის ტანჯვას? ვუთხრა მას, რომ უნდა მტკიცედ იყოს და არ დანებდეს? მან ეს უკვე იცის. მოვატყუო, რომ მესმის, რა აწუხებს? არ მესმის. და ვერც ერთი დედა ვერ გაიგებს ამას. ღმერთმა არც ქნას, რომ გაიგონ!

დახმარება ყველგან არის საჭირო!

ფონდში ჩვენ დავიწყეთ თირკმლის ტრანსპლანტაციის თემის ღრმად შესწავლა. და ჩვენ ვერ მოვისვენებთ, სანამ არ გავიგებთ ყველა შესაძლებლობასა და ხარჯებს. მაგრამ ჯერჯერობით ეს მხოლოდ პროექტია. პრესიდან ვიცით, რომ ეს შესაძლებელია. ახლა მხოლოდ ამით ვართ დაკავებულები! თუ ჩვენი გამომწერებიდან რომელიმემ იცით ეს საკითხი, გთხოვთ, სასწრაფოდ მოგვწეროთ ამის შესახებ და, რა თქმა უნდა, ყველანაირად დავეხმაროთ დედას, ვისაც რითი შეგვიძლია! უფალო, შენ დაგვეხმარე!!!

— იქნებ სასწრაფო დახმარების მანქანას საავადმყოფოში რომ გადაეყვანა, ასეთი შედეგების თავიდან აცილება შესაძლებელი ყოფილიყო?

რუსუდანი: ვინ იცის? ვინ არის დამნაშავე? მირიანი? ექიმები? საკუთარ თავს ისედაც სულ ვიდანაშაულებ. ცოცხალ-მკვდარი ვარ. როგორ ვიფიქრებდი, რომ ფეხზე წამოდგომას ვერ შეძლებდა, დაუდგრომელი მირიანი, რომელიც წინა დღეს ბიჭებთან ერთად ფეხბურთს თამაშობდა? დიეტის შემდეგ თითქოს თავს უკეთ გრძნობდა და ღებინებაც შეუწყდა. მაგრამ რაღაცნაირად სუსტად იყო და სახლიდან არ გადიოდა. ვთხოვე, გასულიყო სუფთა ჰაერზე. ჩვენი სახლი ძალიან ნესტიანია, კედლები კი ობითაა დაფარული... ბუზღუნებდა, ბუზღუნებდა,, არ უნდოდა. მე კი ვუთხარი: „ნუ ლაპარაკობ ბევრს, ადექი და გადი“. და იცით რა მიპასუხა? „ჩემი ხმა მოგენატრებაო“ და წავიდა. საღამოს კი გონი დაკარგა და სკამიდან გადმოვარდა. ეს არის და ეს, ამის შემდეგ მისი ხმა აღარ გამიგია. ამდენი დრო გავიდა და მისი ბოლო სიტყვები წყევლასავით ჩამესმის...

—რა მძიმეა ამ ყველაფრის მოსმენა... ცრემლები არ გიწყდებათ... გინდათ, შეწყვიტოთ საუბარი? მესმის, რომ თქვენთვის ძალიან რთულია ამ ყველაფრის გახსენება.

რუსუდანი: ძალიან რთულია, მაგრამ ყოველდღე მახსენდება. მე მხოლოდ მოგონებებით ვცხოვრობ. და მოგიყვებით. როცა მირიანი გონზე ვერ მოვიყვანე, სასწრაფო გამოვიძახე. წერეთლის ქუჩა  გადათხრილია და ამის გამო სასწრაფო დახმარება დაგვიანებით მოვიდა. და როცა ამ გადათხრილი ქუჩით საავადმყოფოში მიჰყავდათ, მირიანს გული ორჯერ გაუჩერდა.

პირველი, რაც ექიმმა თქვა, როცა ჩემი შვილი დაინახა, სამძიმრის სიტყვები იყო. „მოემზადეთ...“. რა? რისთვის უნდა მოვემზადოთ? რას მეუბნება? Რას ნიშნავს? მერე მივხვდი, რომ ყველაზე უარესისთვის მამზადებდა. არც კი უფიქრია, რომ მირიანი ამ ყველაფერს გადაიტანდა. „ერთი პროცენტი, ერთი პროცენტი...“ — ამბობდა ყველა გარშემო. მაგრამ ესეც სიცოცხლის შანსია? და ამ ერთ პროცენტს ვეჭიდებოდი. ოთხი თვე გავატარეთ ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში. ის კომაში იყო. თირკმელები გაეთიშა, ტვინი გაეთიშა, გული ცუდად უმუშავებდა კრუნჩხვები დაეწყო... შვილს ვკარგავდი. აი რად გადაიქცა ჩემი „ღიპუცა“. ღმერთო, რამდენს ლაპარაკობდა, შეუძლებელი იყო მისი გაჩერება... ახლა კი მიყურებს თავისი ლამაზი თვალებით და ცრემლები სდის... რისი თქმა გინდა, შვილო? თქვი ერთი სიტყვა მაინც, ნებისმიერი, ერთი მაინც...

— რუსუდან, ვეღარ დაგტანჯავთ... მესმის, რომ თქვენს ტანჯვას საზღვარი არა აქვს. გთხოვთ, მითხარით, რა შეგვიძლია გავაკეთოთ თქვენთვის?

რუსუდანი: ჩემი შვილისთვის ყველა პროცედურას და დიალიზს სახელმწიფო იხდის. მაგრამ ჩვენ ჰოსპისში ვართ, რადგან მე არ შემიძლია მისი სახლში წაყვანა. იქ საშინელი პირობები გვაქვს. ნესტი, ობი კედლებზე. მაგრამ უკეთესი ბინის ქირაობა არ შეგვიძლია. ძალიან მაღალი ფასებია. ჰოსპისში უნდა ვიცხოვროთ და იქ ჩემი უმცროსი ვაჟი ავთანდილი და ჩემი ქმარი ცხოვრობენ. რამდენჯერ ვთხოვე ხელისუფლებას ოთახის მოცემა ან ქირის გადახდაში დახმარება, მაგრამ ამბობენ, რომ სადმე უნდა დავრეგისტრირდეთ. ვინ დაგვარეგისტრირებს? მე ჩემი არაფერი მაქვს, ჩემი მშობლები დიდი ხნის წინ გარდაიცვალნენ. ჩემს ქმარსაც არაფერი აქვს... ვის ვთხოვოთ რეგისტრაცია? უნდა მივიდე ვინმესთან ქუჩაში და უნდა ვთხოვო უცხოს? ახლა კი მირიანისთვის ნორმალური პირობები სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია. ჩვენ არ შეგვიძლია მისი წაყვანა ჩვენს ნესტიან სახლში, მოკვდება.

— ბინის გარდა, რა გჭირდებათ?

რუსუდანი: გვჭირდება ეტლი, კომფორტული საწოლი. სპეციალური საკვები, რომელიც  მას წონის მომატებაში დაეხმარება. ის, რასაც სოციალურ სასადილოში ვიღებთ, ახლა მას ვერ ვაჭმევთ.  უნდა შევქმნა პირობები, რომ სახლში მოვუარო. ახლა დამტოვეთ ჩემს შვილთან. თორემ თქვენც დაგამძიმეთ და თავსაც უფრო ვიტანჯავ... მეტს ვეღარ ვილაპარაკებ, ბოდიში...

— მოითმინეთ, გამაგრდით და იცოდეთ, რომ თქვენთან ვართ. ჩვენ ყველაფერს გავაკეთებთ, რაც შეგვიძლია. მირიანის ჯანმრთელობა კი ღვთისა და ექიმების ხელშია! და დაე უფალმა გამოგიგზავნოთ თავისი დამხმარეები!

— ავთანდილ, იქნებ შენც გვითხრა რამე?

ავთანდილი (10 წლის): ძალიან მენატრება ჩემი ძმა. ის უფროსია და სულ მიცავდა. მან მასწავლა, როგორ უნდა ვიცხოვრო. მის გარეშე ძალიან მოწყენილი ვარ და სულ ტირილი მინდა.

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებს, იპოვონ უფლის გზა!

Ძვირფასო მეგობრებო! დღეს ჩვენ მნიშვნელოვანი მისიის წინაშე ვდგავართ — დავეხმაროთ ბიჭს, რომლის სიცოცხლესაც საფრთხე ემუქრება. დედამისი, დაქანცული და შეშინებული, მოგმართავთ ყვედას, ვისი გულიც ღიაა ქველმოქმედებისთვის და ვისი რწმენაც ძლიერია.

ჩვენ ვიცით, რომ ბევრ თქვენგანს სჯერა ღვთის წყალობისა და ადამიანური სიკეთის ძალის. ახლა ჩვენს პატარა ძმას, შვილს, მეგობარს სჭირდება ჩვენი თანადგომა, ლოცვა და გულუხვობა. დაე, მან იგრძნოს თქვენი სითბო და მზრუნველობა. მიეცით მას სასწაულის იმედი.

გახსოვდეთ, რომ ქველმოქმედება გვაახლოებს ღმერთთან. დაე, ჩვენი ქმედებები გახდეს მოყვასისადმი ჩვენი რწმენისა და სიყვარულის მტკიცებულება. გავაერთიანოთ ძალები და დავეხმაროთ ამ ოჯახს სიძნელეების დაძლევაში ღვთისგან სასწაულებისა და კურთხევის რწმენით.

გთხოვთ, გახსენით თქვენი გული და შემოგვიერთდით ამ კეთილი საქმის მხარდაჭერაში. თქვენი მონაწილეობა შეიძლება ამ ბიჭის სიცოცხლის გადარჩენისთვის მნიშვნელოვანი იყოს. ერთად ვიმუშაოთ, რათა იმედი და ძალა მივცეთ მათ, ვისაც ეს სჭირდება.

გმადლობთ თქვენი გულუხვობისა და თანაგრძნობისთვის.

თუ გსურთ ოჯახთან მისვლა და პირადად დახმარება, ამათი მისამართია: თბილისი, ხოშარაულის ქუჩა, სახლი 27

ყოველ ჯერზე, როდესაც მორიგი შეჭირვებული ადამიანის ნომერს აკრეფთ, თქვენ აუცილებლად იგრძნობთ უფლის კურთხევას! აუცილებლად! განაგრძეთ ამ ოჯახების დახმარება! სწორედ ეს არის საუკეთესო ღვთისმსახურება! 

მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს თქვენთან — თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ გამოიჩინოთ გულისხმიერება და ამის შესახებ მოგვწეროთ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge  

თქვენი სიკეთე, არის შესაძლებლობა, თავადაც ყველაფერში ბედნიერი რომ იყოთ!

მეგობრებო, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა ყველას!

ჩვენი ფონდის ანგარიშები:

საქართველოს ბანკი GE64BG0000000470458000

თი ბი სი ბანკი GE15TB7194336080100003

ლიბერთი ბანკი GE42LB0115113036665000 

 (დანიშნულება: მირიან გელხაური).

თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით: „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „TBC ბანკი“ (GeoPay), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.

 კორ.: ნინო